Да зорак

Ракета, старт, палёт. Што можа быць яшчэ лепш для чалавека, які ўсё сваё жыццё марыў пра космас і цягнуўся да зорак. Максім сачыў за прыборамі, трымаў сувязь з Зямлёй. А затым, быццам за імгненне, як камета, ён праляцеў праз усю атмасферу Зямлі і апынуўся на арбіце, у касмічнай прасторы, у бязважкасці. Выгляд тут быў выдатны, зачароўваў дух. А бязважкасць яшчэ больш ўражвала, яе не з чым было параўнаць. Хай Максім ўсё таксама не мог крануцца зорак, але ён стаў бліжэй да іх, быццам стаяў з імі, адчуваючы іх прысутнасць. Крыху пазней, прыходзілі галаўныя болі, лёгкае ўкалыхванне: але да ўсяго гэтага ён быў гатовы. І выконваючы ўсе абавязкі, якія на яго былі ўскладзены на ракеце-носьбіце, як на касманаўта, ён з вялікім задавальненнем рабіў тое, што па праву было ягонае, у душы і сэрцы. Стыкоўка прайшла паспяхова. І прыбываючы на касмічнай станцыі, Максім у поўнай меры адчуў сябе касманаўтам. Не гледзячы на ўсе складанасці і прывыканні арганізму ў космасе, ён ні аб чым не шкадаваў.

– Калі я вяртаўся на Зямлю – я сумаваў. А затым, зноў і зноў вяртаўся да цябе, мой бязмежны і выдатны космас.

– Я – касманаўт. Я толькі маленькая зорачка цябе.